Verplichte certificering uitzendbureau

Verplichte certificering uitzendbedrijven: Voor wie? Hoe werkt het? En gaat het helpen?

De overheid wil een verplichte certificering voor uitzendbedrijven invoeren per 1 januari 2025. Onze collega Paul Heinrichs heeft tijdens de ZiPconomy Webinar Week helder uitgelegd wat dat concreet inhoudt voor (alle) intermediairs en inleners. En hoe zij zich nu al hierop kunnen voorbereiden.

Het begint natuurlijk met de vraag waarom minister Van Gennip (Sociale Zaken en Werkgelegenheid) wil dat er een verplichte certificering komt. Kort gezegd; om malafide uitzenders aan te pakken en misstanden zoals onderbetaling en slechte huisvesting (van arbeidsmigranten) tegen te gaan.

Volgens Van Gennip is de situatie in de uitzendmarkt ‘inmiddels onhoudbaar’. “De overheid heeft het te lang aan de markt overgelaten. We hebben een meer aanwezige overheid nodig”, zo zei de minister onlangs op het ABU-congres. Daarom volgt zij de aanbeveling van de Commissie Roemer (Aanjaagteam Bescherming Arbeidsmigranten) op om certificering van uitzendbureaus verplicht te stellen.

Bestaande SNA-normen als basis

De politieke conclusie is dus dat zelfregulering onvoldoende heeft gewerkt. Maar dat wil niet zeggen dat het kabinet de bestaande keurmerken overboord gooit. In tegendeel, zo legt Heinrichs in zijn presentatie uit; er komt een raamwerk voor publiek-private samenwerking. Hierbij zal het ministerie van SZW het bestaande, vrijwillige SNA-keurmerk als vertrekpunt nemen. (Het SNA-keurmerk geldt voor alle ondernemingen die arbeid ter beschikking stellen zoals uitzendondernemingen, detacherings-en payrollbedrijven en voor (onder)aannemers van werk.)

Het verwachte nieuwe normenkader zal grotendeels aansluiten bij het bestaande SNA-normenkader (NEN-4400-1 en NEN-4400-2). Dat is een groot voordeel voor uitzenders/intermediairs. Die zijn namelijk al gewend te werken volgens de huidige NEN-4400 certificering.

Het SNA-keurmerk zal waarschijnlijk worden uitgebreid met enkele onderdelen, zoals aanvullingen op het gebied van betaling van het juiste loon op grond van de loonverhoudingsnorm (inlenersbeloning), goed informeren over arbeidsvoorwaarden, een verklaring omtrent gedrag en een bankgarantie (waarborgsom).

Het grote verschil met voorheen zal zijn dat de overheid meer invloed uitoefent; het ministerie bepaalt het normenkader en de Certificerende instantie (CI) wordt een ZBO (zelfstandig bestuursorgaan). De Arbeidsinspectie blijft verantwoordelijk voor handhaving en private inspectie-instellingen voeren de inspecties uit.

Heinrichs vat het als volgt samen: “De verplichte certificering kun je zien als een totaalpakket. Naast SNA zitten daar ook de elementen van de andere bestaande, vrijwillige certificeringen in, zoals SNF (huisvesting), PayOK (beloning, arbeidsvoorwaarden) en VCU (veiligheid). Het grote verschil is dat alles in één certificering komt. En het wordt dus verplicht.”

Voor wie gaat verplichte certificering gelden?

De kern van het verplichte certificeringssysteem is:

1. dat alle uitleners (ondernemingen of rechtspersonen die arbeidskrachten ter beschikking stellen (TBA)) zich moeten laten certificeren als zij arbeidskrachten ter beschikking willen stellen; en
2. dat alle ondernemingen of rechtspersonen die gebruik willen maken van ter beschikking gestelde arbeidskrachten uitsluitend mogen inlenen van gecertificeerde uitleners. Dit geldt dus ook voor doorleensituaties.

Deze certificering gaat dus gelden voor alle bedrijven die arbeidskrachten ter beschikking stellen conform de WAADI (Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs). Hieronder vallen:

• uitzenders
• payrollers
• detacheerders
• doorleners
• schijnconstructies, zoals zzp onder leiding en toezicht van klant

Deze bedrijven mogen zonder certificering vanaf 2025 geen arbeidskrachten plaatsen bij opdrachtgevers. En opdrachtgevers mogen geen zaken meer doen met niet-gecertificeerde bedrijven voor de inhuur van personeel.

Lees ook: Opgelet: val je onder de Waadi? Dan geldt ook voor jou binnenkort certificeringsplicht

Ook detacheerders dus

Detacheerders vallen door de driehoeksarbeidsrelatie opdrachtgever-werknemer-werkgever onder de Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs (WAADI) en worden daardoor als uitzenders gezien. Dat is detacheerders al jaren een doorn in het oog, want detachering is natuurlijk geen uitzenden. Nu er verplichte certificering komt voor alle bedrijven die onder de WAADI vallen, is het voor detacheerders nog meer van belang zich te onderscheiden, weet ook Heinrichs. “Jarenlang heeft de overheid de praktijk gedoogd, maar nu gaan we naar een andere situatie.”

De striktere scheiding wordt:

1. Of je werkt volgens een overeenkomst van opdracht, waarbij de detacheerder de werkgeversrisico’s draagt en de gedetacheerde in (vaste) dienst is bij detacheerder
2. Of de gedetacheerde werkt onder leiding en toezicht van de opdrachtgever (inlener). Dan is er dus sprake van ter beschikking stelling (TBA) conform de WAADI. En dan geldt verplichte certificering

Tip van Heinrichs voor detacheerders: “zorg dat de bouwstenen waaruit de overeenkomst van opdracht is opgebouwd duidelijk zijn.” Dan moet je denken aan resultaatgerichte afspraken in de overeenkomst van opdracht (in plaats van inspanningsverplichting). Maar ook een (vast) contract en investeren in opleiding en ontwikkeling van de gedetacheerden. Oftewel, ‘zorg dat jouw dienstverlening helder is en maak duidelijke afspraken’.

Lees hier het gehele artikel.

Meer nieuwsartikelen lezen van Bureau Cicero? Bekijk hier al onze nieuwsberichten.